Net buiten Ulaanbaatar staat het indrukwekkend grote standbeeld van Chenggis Khaan. Het beeld is veertig meter hoog. Al van afstand zie je Chinggis te paard al staan. In de staart van het paard zit een lift. Via het lijf van het paard kun je tot op het hoofd van het paard komen. Hiervandaan heb je uitzicht over de omgeving, maar ook op Chingges Khaan zelf. Indrukwekkend.

De slechtexwegen en in het bijzonder de slechtexwegen in Mongolië hebben hun tol geëist. De achtertandwielen van de motoren waren compleet versleten bij het binnenrijden van Ulaanbaatar. Gelukkig kon de KTM dealer ze vervangen. Ook de Landrover dealer in Ulaanbaatar moest aan de bak. De linker voor veer was gebroken. Zij hebben de veren aan de voorzijde vervangen. Hierdoor staat Brutus weer wat hoger op zijn wielen.

Tijdens de communistische periode was het Boeddhisme verboden. Veel kloosters zijn toen gesloopt. Toch hebben sommige tempels de sloophamer weten te ontwijken. Het Erdene Zuu klooster in de oude hoofdstad Kharkhorin is hier een mooi voorbeeld van. Prachtige Boeddhistische tempels met daarin de Boeddha van het verleden, heden en de toekomst. Ook in Ulaanbaatar liggen nog kloostercomplexen ingeklemd tussen de hoge flatgebouwen. Monniken bidden hier nog iedere dag. Bijzonder om dit mee te maken.

Onze reis door Mongolie valt precies gelijk met het Nadeem festival. Veel festiviteiten zijn in de hoofdstad Ulaanbaatar (waar wij pas na het festival zijn), maar ook op het platteland tussen Altai en Bayankhonkor wordt het gevierd. In een klein dorpje onderweg is iedereen uitgelopen in traditionele kledij voor Mongools worstelen. Natuurlijk keek men even vreemd op door onze aanwezigheid, maar de aandacht ging weer snel naar de wedstrijd. Leuk om dit evenement zo mee te maken.

Dat Mongolië een groot land is niet het grootste probleem. Maar dat geasfalteerde wegen ontbreken maakt het lastig om door dit grote land te reizen. De west Oost verbinding is grotendeels onverhard. Honderden kilometers zandpaden. Als een zandstorm te veel kuilen of ribbels heeft start vanzelf iemand met een nieuw spoor. Soms wel zes sporen naast elkaar. Het is iedere keer zoeken naar het beste stukje en kuilen blijven ontwijken. Opschieten doet het niet. De gemiddelde snelheid op zandpaden is nog geen dertig kmpu

Zaterdag vroeg op om naar de grens met Mongolië te rijden. Als we aankomen staat er al een lange rij. Een hele lange rij. Het blijkt dat de grens na vandaag voor vijf dagen dicht gaat in verband met feestdagen in Mongolië. Iedereen wil nog vandaag de grens over. We schatten zeker honderd auto's voor ons. Telkens worden vijf auto's toegelaten. Dit gaat wel even duren. Na vierenhalf uur wachten staan wij bij het hek. En dan hebben we nog iemand geld gegeven om zijn plek in de rij over te nemen. Anders waren we niet zeker of we voor sluitingstijd de grens konden passeren. Daarna volgen de grensformaliteiten. Na bijna zeven uur rijden we Mongolië binnen, na een dag vooral gewacht te hebben.

Vanuit Kazachstan rijden we een klein stukje door Rusland. Door de Altai mountains om precies te zien. Een route van ongeveer duizend kilometer door het leefgebied van de Altai's. De route is prachtig. De weg volgt de Katun rivier. Aan weerszijde prachtig begroeide bergen. Links en rechts komen bergbeekjes bij de rivier. De Altai mountains zijn ook een populaire vakantiebestemming voor veel Russen. Lekker kamperen langs de rivier. Ook wij - de auto-rijders, de motorrijders zijn een dag achterop - zetten ons tent op op een campsite langs de Katun rivier. Al direct hebben we aanspraak. Hoewel wij geen woord Russisch spreken en zij geen woord Engels worden we uitgenodigd voor Russisch whiskey. Waarschijnlijk hebben ze zelf al het nodige genuttigd, want het stel lijkt flink aangeschoten. Dronken, maar niet vervelend dronken. Bij het kampvuur spreken we ook andere Russen. Zij spreken redelijk Engels. Ze wisselen ervaringen over Mongolië uit. Wanneer we onze tent in gaan hebben we een gezellig avond achter de rug

De uitlaat van Milko zit los. De ring die de uitlaat bijeen moet houden is afgebroken. Al in Baku is het provisorisch gedicht, maar dit houdt iedere keer maar een week. Tijd voor een goede reparatie. Vanuit Nederland zijn de ringen opgestuurd naar Semey in Kazachstan, zodat ze daar gearriveerd zijn als wij daar ook zijn. Helaas. Geen pakketje. Ook de volgende dag niet. Het pakje staat bij de douane in Almaty. Uiteindelijk zit er niets anders op dan opnieuw voor een tijdelijke oplossing te gaan. In Semey is hiervoor gelukkig materiaal beschikbaar. Dit lijkt te houden. We kunnen weer door.

De navigatie leidt ons feilloos naar Almaty. Het is al laat na een lange dag rond de Charyn Canyon. Het is al schemerig op straat. Net bij het hotel rijden we het steegje voorbij waar het hotel moet liggen. We keren. Direct naderen er zwaailichten. Politie. We zijn een doorgetrokken streep over gereden. De eerste agent probeert het in het Russisch. Dit spreken wij niet zo goed. Zijn collega spreekt iets Engels. Hij gaat midden op de doorgetrokken streep staan met zijn armen gekruist. Hij wil het rijbewijs in beslag nemen om later de bekeuring te schrijven. Wij gebaren hem dat hij het indrukwekkende onleesbare formulier hier maar moet invullen. Op een apart papiertje doet hij een voorstel om er voor 200 dollar van af te zien. Als wij het papiertje krijgen voor een tegenbod, stellen wij voor om naar het bureau te gaan voor de bekeuring en daar het voorstel van de 200 dollar te bespreken. Nerveus wordt het formuliertje uit onze handen getrokken. Toeristen hè? Opeens mogen we weer door. Â

Met de auto door de rivier. De brug was voor een deel weggeslagen. Het resterende gedeelte van de brug was te smal en te instabiel om overheen te rijden. Er zat niets anders op om dwars door de rivier te rijden. Gelukkig heeft Brutus er geen problemen mee.

We hebben besloten om de route wat te verleggen. Oorspronkelijk zouden we via Bishkek, de hoofdstad van Kirgizie, naar Almaty rijden in Kazachstan. We besluiten echter om in Kirgizie onderlangs het tweehonderd kilometer lange Issyl Kul meer te rijden en via Karakol de grensovergang naar Kazachstan te nemen. Deze grensovergang ligt veel oostelijker. Net over de grens hier ligt het Konsay lake. Een meer in het berggebied rond de grens, dat ontstaan is tijdens een landverschuiving. De bomen die oorspronkelijk op de plek van het water stonden, steken nog altijd uit het water met hun kale stammen. De weg er naar toe is een ware uitdaging. Veel meer dan een karrenspoor is het niet. Tot tweemaal toe moeten we een rivier doorkruisen. Het water spettert flink op. Zonder problemen komen we aan de overzijde. In de nabijheid van het meer hebben we overnacht. s Avonds sloten we ons aan bij een kampvuur met Kazakken. Gelukkig spraken enkele van hen Engels. De vodka ging rond en er werd gezongen en gelachen. Wat een gastvrijheid.

Het Son Kul meer in Kirgizië ligt op ruim drieduizend meter. Een steile bergpas leidt naar het krater achtige meer. Boven gekomen worden we beloond met een uitzicht op het heldere blauwe water met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Wat een prachtige omgeving. In een van de yurt hotels kunnen we overnachten en kunnen we aanschuiven voor het avondeten. Samen met een groepje Fransen, een Duitser en een Nederlander. Op deze hoogte wordt het fris als de zo'n onder gaat. De temperatuur blijft met enkele graden boven het vriespunt. Al vroeg duiken we onze slaapzakken in en trekken er een extra deken over heen. Wat een mooie plek om te overnachten.

Met het binnenrijden van Kirgizië, zijn we ook over de helft van onze reis. We zijn iets meer dan vijftig dagen onderweg. In totaal hebben we al zo'n 12.000 kilometer afgelegd. In de komende vijftig dagen trekken we Door Kirgizië, Kazachstan, Mongolië, Rusland en de eindbestemming Japan.

Een van de hoogtepunten van onze reis is de Pamir highway door Tadzjikistan. Een grotendeels onverharde weg langs de grens met Afghanistan. Aan weerszijde van de grensrivier steile bergketens. Een prachtige omgeving om door heen te rijden. Brutus hield het redelijk op de onverharde wegen. We zijn alleen de uitlaat en de kentekenplaat verloren. De uitlaat is gerepareerd en de kentekenplaat is nu van karton.

De grensovergang tussen Oezbekistan en Tadzjikistan was een ware beproeving. Met name om Oezbekistan uit te komen kostte meer tijd dan er in. Het leek wel of alles open moest en alles gecontroleerd moest worden. Met name was er extra veel aandacht voor alle medicijnen. Ook de usb stick en telefoons werden gecontroleerd. Na vier uur konden we Door naar de grens met Tadzjikistan. Dit verliep veel gemoedelijker. Welcome in Tadzjikistan! Helaas viel de stroom uit, waardoor we moesten wachten tot de computer weer actief werd. Uiteindelijk reden we in het donker naar Dushanbe.