De kilometers rollen achter ons vandaan, ruim 6000 inmiddels. De tijd vliegt, vervaagd zelfs, hoelang zijn we al onderweg? 3 weken? Of 4? 5 al? Weet je nog van de Japanner die z'n vrouw sloeg? Waar was dat ook al weer? Het vertrek uit nederland, pff, het lijkt al weer maanden geleden. Leks, Liras, Laries, waar moeten we hier ook al weer mee betalen? Oh jee, pinpas staat nog niet op werelddekking, even een berichtje naar huis. Was dat die vakantie dat je je rijbewijs vergeten was? Dat twee weken later bij een keurig Nederlands pratende turkse meneer in Ordu klaar lag om opgehaald te worden. 21 mei inmiddels, pas 3 weken onderweg. Aanbelandt in Georgie, waar de borden langs de weg volkomen onbegrijpelijk zijn, het verkeer zich met veel te hoge snelheid voorbeweegt, zigzaggend tussen de koeien op straat die ook hier wel heilig lijken te zijn. Het land waar nieuwbouw al weer in verval is, en oudbouw uit de middeleeuwen lijkt te stammen. Georgie dus, Ushguli om precies te zijn, volgens het boekje de hoogst permanent bewoonde plaats van Europa hetgeen bij ons wat vraagtekens oproept. Eigenlijk niets meer dat een shithole, koeien, paarden geiten en honden, alles pist en schijt opstraat, die na 4 dagen regen toch al op niet zo best meer was. Maar de ligging vergoeilijkt alles, omgeven door de hoogste toppen van Europa, amazing zouden ze in de VS zeggen, en eigenlijk weet ik ook geen beter woord. De weg ernaar toe, die eigenlijk de naam weg niet zou mogen dragen, en na vier dagen regen en smeltwater inmiddels verworden tot, ja, tot wat eigenlijk? 45 kilometer, kuil, haarspelt, omgevallen rotsen, overstromingen en modder en altijd een ravijn aan een zijde dat constant dieper lijkt te worden. Brutus vliegt van rots naar rots, volkomen in z'n element, met ons als gelukkige berijders. De motorrijders zijn wat minder blij, ik ga terug zegt de een halverwege, dan ga ik mee zegt de ander. Terug? Terug is voor ons geen optie. Bagage overladen dan maar, Brutus wordt volgestouwd en verder maar weer. Waterval, bruggetje, nog meer kuilen, nog meer modder, het houdt niet op. De motorrijders, verlost van hun ballast hobbelen ook weer door, iets meer genietend nu, want wat is het mooi, ondanks de de zeikende regen. 5 kilometer onder de top staat een hele oude camper, verrek hoe komt die hier? Verhip, nederlanders. Nederlanders, hoe kan het ook anders, de hele hoelahut verkocht, en 1 april begonnen aan de anderhalf jaar durend avontuur. Hoe ze bijna boven zijn gekomen is me een raadsel maar ze stonden er. Vanhieronaartokio riep het stel toen we naast ze stopten, ja zeiden wij, maar hoe weten jullie dat? Ze hadden vrienden van Ronald ontmoet vorige week in Batumi, en die hadden verteld dat wij eraan kwamen, leuk, 6000 km van huis, het is een kleine wereld. Door maar weer, de laatste loodjes, we zijn er bijna, hoger, nog hoger. De motorrijders staan al te zwaaien, mooi plekje, halfpension, voor weinig. Weinig inderdaad, geen stroom, geen warm water en nauwelijks koud water. Koud is het wel, daarboven in Ushguli, gelukkig biedt de stokoude waardin uitkomst, kom maar bij de houtkachel gasten, of iets dan die strekking. Lauw biertje erbij, want zonder stroom ook geen koude koelkast. Cha cha'tje erbij vroeg ze, neee riepen we in koor, want de avond ervoor hadden we al een paar glaasjes op, en nee, lekker kon je het niet noemen, wodkatje dan maar? Ja lekker, met kiwi smaak, wat een vergissing, wat een bocht, 70, 80 procent? Het brandde alleen maar, de kiwi was er heel snel overheen gevlogen. Cha cha was opeens weer lekker. Wat doen we morgen gasten? Door was geen optie, de volgende pas is afgesloten, alsof de weg nog slechter kon zijn. Sneeuw, ijs, lawines en weet ik veel wat blijken de boosdoener. Terug dus, over dezelfde weg, die helemaal geen weg is, helaas, het is niet anders dachten Brutus en wij, met een glinstering in onze ogen. Terug over die tyfusweg? Tyfusweg, ja zeker, maar zo mooi, zo verschrikkelijk mooi..., Georgië, jaa tjabjaa loebjou, en dat al na twee dagen...

Via Turkije zijn we in Georgië aangekomen. Nabij Trabzon hebben we de D915 voor een deel gereden. Dit is een van de meest spectaculaire haarspeldwegen van Turkije. Via een smal onverhard pad kwamen we hoger en hoger. Door een landverschuiving was het laatste deel afgesloten. Via dezelfde weg keerden we terug. Erg leuk. Het Sumela klooster ligt tegen de berghelling aangeplakt. Bij de Georgische grens bereidde we ons voor op controle van de bagage. Voor we er erg in hadden waren we al door de douane. De rijstijl is anders in Georgië. Iedereen doet maar wat. We passen ons gewoon aan. Gisteren zijn we van Mestia naar Ushguli. Een route van 45 km offroad. Ushguli is een bergdorpje aan het het einde van een bergpas. Een spectaculaire route en een mooie bestemming.

Bijna boven bij Ushguli komen we een Nederlands busje tegen. Als we het raampje open doen vragen ze direct: zijn jullie van hiero naar Tokio? Zij zijn ook op wereldreis met hun circumbendibus. Zij hebben vorige week vrienden van ons gesproken in Batumi en hadden vooraf al contact via Internet met ons gehad. Een kleine wereld.

Tijdens een grote reis is de voorbereiding het halve werk. Lijstjes, lijstjes en lijstjes van wat mee moet en wat nog te doen. Toch kun je altijd nog iets vergeten. Ronald kwam er achter dat hij zijn rijbewijs thuis had laten liggen. Kleinigheidje. Via de buren, een vriend, daar weer een collega van en een zwager van hem is het rijbewijs meegenomen naar Ordu in Turkije. Van de week hebben we het rijbewijs in Ordu opgepikt. We werden hartelijk ontvangen. Met alle rijbewijzen op zak zijn we weer verder getrokken.

De kop is er nu echt af. We zitten rond de 5.000 km. Het is heerlijk rijden door Griekenland en Turkije. Overal waar we komen worden we warm onthaald. Een tankmedewerker, afkomstig uit Rusland, is helemaal enthousiast. We moeten mee naar binnen om onze plannen ook aan zijn baas te vertellen. Verderop krijgen we direct thee aangeboden en moeten er bij komen zitten. Zonder dat we een woord spreken van elkaars taal, lijken we er toch iets van te begrijpen. Ook onderweg is het mooi. Xanthi is een verrassend leuke stad. Volop terrasjes, volop studenten. Een gezellige sfeer. Net over de Turkse grens bezoeken we Troje. Geschiedenis! Ook de Unesco stadjes Safranbolu en Amasya zijn erg leuk om te bezoeken met de oude Ottomaanse huizen. Gisteravond feest in Amasya. Besiktas is kampioen geworden. Uren lang reden auto's toeterend door de straten. Leuk om mee te maken. Vandaag op weg naar Ordu, morgen naar Trabzon.

Op weg naar Montenegro hebben we Dubrovnik aangedaan. Een oude vestingstad. We hebben overnacht in de baai van Kotor met uitzicht op de oude stad. In het zuiden zijn we de grens met Albanie overgestoken. Shkoder is de oudste stad van het land. Vanaf het kasteel was er een mooi uitzicht op de stad. In Tirana zijn op het centrale plein nog de communistische bouwwerken te zien. In het zuiden liggen de unesco steden Berat en Gjirokaster. Erg leuk om te bezoeken. Gisteren zijn we opnieuw de grens over gegaan. Ons achtste land van deze reis. De kloosters van Meteora zijn bijzonder. De kloosters liggen op de toppen van de rotsen. Een van de kloosters hebben we ook bezocht. Uiteindelijk zijn we vandaag op dag 10 ten zuiden van thessaloniki aangekomen. Kamperen aan het strand.

De eerste politie controle is een feit. In Montenegro werden we voor de eerste keer aangehouden. Het bleek dat we onze verlichting niet aan hadden en dat is verplicht in Montenegro. De politieagent zette zelf de verlichting aan en we mochten weer doorrijden. Waarschijnlijk zullen er nog wel meerdere controles volgen tijdens onze reis.

Zondag 1 mei met prachtig weer uitgezwaaid vanuit het scheepvaartmuseu In Amsterdam. 1ste stop Wurtzburg waar we na 600 km Autobahn laat in de middag aankomen. Na een paar biertjes en eten volledig uitgeteld. Ik denk dat ik al sliep voordat mijn hoofd het kussen raakte. Dag 2 doel Oostenrijk, Salzburg. Onderweg Neurenberg waar ik mij bedacht dat daar de resten nog te zien zijn van de partij bijeenkomsten van de Nazi's. Iets dat ik natuurlijk gezien moet worden als 2e wereldoorlog geinteresseerde . Dus ff van snelweg af en Neurenberg in. Indrukwekkend stukje nazi cultuur waar de Duitsers mee in hun maag zitten. Wat er mee te doen, conserveren en restaureren of toch maar platgooien?!? Ze weten het niet goed maar ik was blij dat het er nog was. Indrukwekkend. Iedereen die de films van Leni Riefenstahl ooit heeft gezien weet waar ik t over heb. De ideologie en de verering begon o. a. daar. 'S-avonds moe maar voldaan aangekomen in Salzburg waar een prima hotelletje op ons wacht. De stad ff verkend alvorens uitgeteld in slaap te vallen. Dag 3, een hele lange reisdag. Eerst Berchtegaden en obersalzberg. Het 'theehuis' van Hitler is nog niet open en we kunnen het sowieso niet vinden. Wel veel sneeuw en kou. Dan maar doorrijden. Slowakije is het doel en na 556 km door Oostenrijk, Italie en Slowakije met o.a. een fantastische bergpas door de sneeuw, om 2000 avonds in Kroatie op de camping waar een hutje toch wel een heel fijn alternatief was ipv de tent, zeker toen het als een gek begon te regenen. Fijn!! Dag 4, op weg naar Bosnie-Herzegovina. Regen regen regen, koud. Maar ja een dagtocht van 444 km. Wat een drama. Tot een de lunch alllllles nat maar daarna eindelijk wat drogeren toch nog een mooie afsluiting in Mostar, het beoogde einddoel. Morgen dag 5 naar Montenegro o.a. dubrovnik

We zijn gestart! Uitgezwaaid door tientallen vrienden en familieleden zijn we zondagochtend gestart bij het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Met een prachtig zonnetje boven ons reden we om iets over tienen weg. Een bijzonder moment. De eerste etappe is naar Wurzburg, waar we aan het einde van de middag aankwamen. Op het terras geloofden niet iedereen dat we op weg waren naar Tokyo. Maar met het kaartje er bij hadden we nog de rest van de avond aanspraak. Vandaag rijden we door naar Zuid Duitsland en overnachten in de buurt van Salzburg.

Morgen is de start van de Big Trip om 10:00 uur precies vanaf de Oosterdok in Amsterdam. Dit is nabij het Scheepvaartmuseum. Het Oosterdok ligt pal naast het museum Nemo en is goed lopend vanaf het Centraal Station te bereiken. Tussen negen en half tien zijn wij allemaal aanwezig op de locatie.

De laatste voorbereidingen worden getroffen. De laatste uurtjes tikken voorbij. Iedereen heeft zijn eigen uitzwaaigelegenheden. Een taart bij Wilco en Milko op het werk. Een borrel bij Allert en een uitzwaaiborrel bij Ronald. Iedereen is er klaar voor en staat te popelen om te vertrekken. Nog 1 dag tot vertrek. (Op de foto: de uitzwaaiborrel met 60+ mensen bij Ronald)

Het grote aftellen is begonnen. Nog precies zeven dagen tot vertrek. Nog 168 uur, nog zo’n 10.000 minuten of zo’n 600K seconden. Op 1 mei aanstaande om precies 10 uur rijden we weg bij het Scheepvaartmuseum in Amsterdam op weg naar het onbekende. De eindbestemming is Tokio, Japan, maar wat we onderweg tegen komen en mee gaan maken is nog onbekend. Aan de voorbereidingen heeft het niet gelegen. Tot het laatste moment is er flink gesleuteld aan de auto en de beide motoren. De voertuigen zijn gereed. Als we maandag het visum voor Mongolië op gaan halen, zijn ook alle visa geregeld. Een hele geruststelling dat dit allemaal gelukt is voor vertrek. Rest nog een week om de laatste puntjes op de i te zetten en te besluiten wat we echt in de reistas mee moeten nemen. Volgend weekend moet de tas dicht zitten en alles klaar zijn. Dan gaan we eindelijk op weg. Spannend.

Met nog twee weken voor vertrek hebben we het laatste lekkagepunt aangepakt. De tussenbak lekte net iets te veel olie. Twee weken geleden hebben we de gehele motor al open gehad om de koppakking te vervangen. Dit was een flinke klus. Ook de tussenbak verwijderen is een forse klus. Aan de bovenzijde hebben we het middenconsole verwijderd en daarna de versnellingspoke. Aan de onderzijde hebben we de cardanassen losgehaald en alle steunen waar de versnellingsbak mee bevestigd is. Na een paar uurtjes sleutelen kon de gehele versnellingsbak losgehaald worden. De kering rond de aandrijfas vertoonde duidelijk lekkage sporen. Deze en alle pakkingen hebben we vernieuwd. In omgekeerde volgorde hebben we de versnellingsbak weer gemonteerd. Met een trots gevoel sloten we aan de bovenzijde het middenconsole en starten we onze Landrover weer. Alles lijkt te werken, behalve de achteruitrijdverlichting. Waarschijnlijk zijn we een stekkertje vergeten terug te doen. De komende week zullen we flink met Brutus blijven rijden om te kijken of de lekkage nu verholpen is. Nog twee weken te gaan.

De onderstaande video staat geheel in het teken van Japan. Op bijzondere wijze wordt het land van de rijzende zon geportretteerd. Bekijk in vier minuten het land van de eindbestemming van onze reis. Nog 28 dagen tot vertrek.

Met mooi weer starten we zaterdag onze trip naar de Ardennen. We gebruiken heb Paasweekend om een keertje proef te draaien. Het eerste stuk rijden we over de snelweg, maar al snel kiezen we voor de binnen-door weggetjes. Een route door het mooie Limburgse en Belgische landschap. Aan het einde van de middag komen we aan in het plaatsje Barvaux, nabij Durbuy. Aan het riviertje de Ourthe bouwen we voor de eerste keer ons kampement op. De tentjes staat snel en ook de daktent is snel uitgeklapt. Het eten heeft wat meer voeten in aarde. De benzine in het kooktoestel is al snel op. Uiteindelijk nemen we genoegen met de maaltijd componenten die al klaar zijn. In plaats van pasta, eten we brood bij de saus, asperges en eieren. Het is ondertussen behoorlijk afgekoeld. Het wordt vannacht maar net boven het vriespunt. Als we net in de tenten liggen blijkt het niet alleen koud te zijn, maar ook onstuimig. Zo nu en dan komen harde windvlagen door de vallei die de tenten laten schudden. Dit gaat over in regen, veel regen. Als we de volgende morgen weer op staan is het droog, maar alles om ons heen is nat en modderig. Provisorisch eten we ons ontbijt en ruimen alle spullen weer op. Via een andere, maar net zo mooie route, rijden we weer terug naar Nederland. Een goede ervaring en met nog enkele verbeterpuntjes voordat we echt op reis gaan. Nog vijf weken.