Via Turkije zijn we in Georgië aangekomen. Nabij Trabzon hebben we de D915 voor een deel gereden. Dit is een van de meest spectaculaire haarspeldwegen van Turkije. Via een smal onverhard pad kwamen we hoger en hoger. Door een landverschuiving was het laatste deel afgesloten. Via dezelfde weg keerden we terug. Erg leuk. Het Sumela klooster ligt tegen de berghelling aangeplakt. Bij de Georgische grens bereidde we ons voor op controle van de bagage. Voor we er erg in hadden waren we al door de douane. De rijstijl is anders in Georgië. Iedereen doet maar wat. We passen ons gewoon aan. Gisteren zijn we van Mestia naar Ushguli. Een route van 45 km offroad. Ushguli is een bergdorpje aan het het einde van een bergpas. Een spectaculaire route en een mooie bestemming.

Bijna boven bij Ushguli komen we een Nederlands busje tegen. Als we het raampje open doen vragen ze direct: zijn jullie van hiero naar Tokio? Zij zijn ook op wereldreis met hun circumbendibus. Zij hebben vorige week vrienden van ons gesproken in Batumi en hadden vooraf al contact via Internet met ons gehad. Een kleine wereld.

Tijdens een grote reis is de voorbereiding het halve werk. Lijstjes, lijstjes en lijstjes van wat mee moet en wat nog te doen. Toch kun je altijd nog iets vergeten. Ronald kwam er achter dat hij zijn rijbewijs thuis had laten liggen. Kleinigheidje. Via de buren, een vriend, daar weer een collega van en een zwager van hem is het rijbewijs meegenomen naar Ordu in Turkije. Van de week hebben we het rijbewijs in Ordu opgepikt. We werden hartelijk ontvangen. Met alle rijbewijzen op zak zijn we weer verder getrokken.

De kop is er nu echt af. We zitten rond de 5.000 km. Het is heerlijk rijden door Griekenland en Turkije. Overal waar we komen worden we warm onthaald. Een tankmedewerker, afkomstig uit Rusland, is helemaal enthousiast. We moeten mee naar binnen om onze plannen ook aan zijn baas te vertellen. Verderop krijgen we direct thee aangeboden en moeten er bij komen zitten. Zonder dat we een woord spreken van elkaars taal, lijken we er toch iets van te begrijpen. Ook onderweg is het mooi. Xanthi is een verrassend leuke stad. Volop terrasjes, volop studenten. Een gezellige sfeer. Net over de Turkse grens bezoeken we Troje. Geschiedenis! Ook de Unesco stadjes Safranbolu en Amasya zijn erg leuk om te bezoeken met de oude Ottomaanse huizen. Gisteravond feest in Amasya. Besiktas is kampioen geworden. Uren lang reden auto's toeterend door de straten. Leuk om mee te maken. Vandaag op weg naar Ordu, morgen naar Trabzon.

Op weg naar Montenegro hebben we Dubrovnik aangedaan. Een oude vestingstad. We hebben overnacht in de baai van Kotor met uitzicht op de oude stad. In het zuiden zijn we de grens met Albanie overgestoken. Shkoder is de oudste stad van het land. Vanaf het kasteel was er een mooi uitzicht op de stad. In Tirana zijn op het centrale plein nog de communistische bouwwerken te zien. In het zuiden liggen de unesco steden Berat en Gjirokaster. Erg leuk om te bezoeken. Gisteren zijn we opnieuw de grens over gegaan. Ons achtste land van deze reis. De kloosters van Meteora zijn bijzonder. De kloosters liggen op de toppen van de rotsen. Een van de kloosters hebben we ook bezocht. Uiteindelijk zijn we vandaag op dag 10 ten zuiden van thessaloniki aangekomen. Kamperen aan het strand.

De eerste politie controle is een feit. In Montenegro werden we voor de eerste keer aangehouden. Het bleek dat we onze verlichting niet aan hadden en dat is verplicht in Montenegro. De politieagent zette zelf de verlichting aan en we mochten weer doorrijden. Waarschijnlijk zullen er nog wel meerdere controles volgen tijdens onze reis.

Zondag 1 mei met prachtig weer uitgezwaaid vanuit het scheepvaartmuseu In Amsterdam. 1ste stop Wurtzburg waar we na 600 km Autobahn laat in de middag aankomen. Na een paar biertjes en eten volledig uitgeteld. Ik denk dat ik al sliep voordat mijn hoofd het kussen raakte. Dag 2 doel Oostenrijk, Salzburg. Onderweg Neurenberg waar ik mij bedacht dat daar de resten nog te zien zijn van de partij bijeenkomsten van de Nazi's. Iets dat ik natuurlijk gezien moet worden als 2e wereldoorlog geinteresseerde . Dus ff van snelweg af en Neurenberg in. Indrukwekkend stukje nazi cultuur waar de Duitsers mee in hun maag zitten. Wat er mee te doen, conserveren en restaureren of toch maar platgooien?!? Ze weten het niet goed maar ik was blij dat het er nog was. Indrukwekkend. Iedereen die de films van Leni Riefenstahl ooit heeft gezien weet waar ik t over heb. De ideologie en de verering begon o. a. daar. 'S-avonds moe maar voldaan aangekomen in Salzburg waar een prima hotelletje op ons wacht. De stad ff verkend alvorens uitgeteld in slaap te vallen. Dag 3, een hele lange reisdag. Eerst Berchtegaden en obersalzberg. Het 'theehuis' van Hitler is nog niet open en we kunnen het sowieso niet vinden. Wel veel sneeuw en kou. Dan maar doorrijden. Slowakije is het doel en na 556 km door Oostenrijk, Italie en Slowakije met o.a. een fantastische bergpas door de sneeuw, om 2000 avonds in Kroatie op de camping waar een hutje toch wel een heel fijn alternatief was ipv de tent, zeker toen het als een gek begon te regenen. Fijn!! Dag 4, op weg naar Bosnie-Herzegovina. Regen regen regen, koud. Maar ja een dagtocht van 444 km. Wat een drama. Tot een de lunch alllllles nat maar daarna eindelijk wat drogeren toch nog een mooie afsluiting in Mostar, het beoogde einddoel. Morgen dag 5 naar Montenegro o.a. dubrovnik

We zijn gestart! Uitgezwaaid door tientallen vrienden en familieleden zijn we zondagochtend gestart bij het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Met een prachtig zonnetje boven ons reden we om iets over tienen weg. Een bijzonder moment. De eerste etappe is naar Wurzburg, waar we aan het einde van de middag aankwamen. Op het terras geloofden niet iedereen dat we op weg waren naar Tokyo. Maar met het kaartje er bij hadden we nog de rest van de avond aanspraak. Vandaag rijden we door naar Zuid Duitsland en overnachten in de buurt van Salzburg.

Morgen is de start van de Big Trip om 10:00 uur precies vanaf de Oosterdok in Amsterdam. Dit is nabij het Scheepvaartmuseum. Het Oosterdok ligt pal naast het museum Nemo en is goed lopend vanaf het Centraal Station te bereiken. Tussen negen en half tien zijn wij allemaal aanwezig op de locatie.

De laatste voorbereidingen worden getroffen. De laatste uurtjes tikken voorbij. Iedereen heeft zijn eigen uitzwaaigelegenheden. Een taart bij Wilco en Milko op het werk. Een borrel bij Allert en een uitzwaaiborrel bij Ronald. Iedereen is er klaar voor en staat te popelen om te vertrekken. Nog 1 dag tot vertrek. (Op de foto: de uitzwaaiborrel met 60+ mensen bij Ronald)

Het grote aftellen is begonnen. Nog precies zeven dagen tot vertrek. Nog 168 uur, nog zo’n 10.000 minuten of zo’n 600K seconden. Op 1 mei aanstaande om precies 10 uur rijden we weg bij het Scheepvaartmuseum in Amsterdam op weg naar het onbekende. De eindbestemming is Tokio, Japan, maar wat we onderweg tegen komen en mee gaan maken is nog onbekend. Aan de voorbereidingen heeft het niet gelegen. Tot het laatste moment is er flink gesleuteld aan de auto en de beide motoren. De voertuigen zijn gereed. Als we maandag het visum voor Mongolië op gaan halen, zijn ook alle visa geregeld. Een hele geruststelling dat dit allemaal gelukt is voor vertrek. Rest nog een week om de laatste puntjes op de i te zetten en te besluiten wat we echt in de reistas mee moeten nemen. Volgend weekend moet de tas dicht zitten en alles klaar zijn. Dan gaan we eindelijk op weg. Spannend.

Met nog twee weken voor vertrek hebben we het laatste lekkagepunt aangepakt. De tussenbak lekte net iets te veel olie. Twee weken geleden hebben we de gehele motor al open gehad om de koppakking te vervangen. Dit was een flinke klus. Ook de tussenbak verwijderen is een forse klus. Aan de bovenzijde hebben we het middenconsole verwijderd en daarna de versnellingspoke. Aan de onderzijde hebben we de cardanassen losgehaald en alle steunen waar de versnellingsbak mee bevestigd is. Na een paar uurtjes sleutelen kon de gehele versnellingsbak losgehaald worden. De kering rond de aandrijfas vertoonde duidelijk lekkage sporen. Deze en alle pakkingen hebben we vernieuwd. In omgekeerde volgorde hebben we de versnellingsbak weer gemonteerd. Met een trots gevoel sloten we aan de bovenzijde het middenconsole en starten we onze Landrover weer. Alles lijkt te werken, behalve de achteruitrijdverlichting. Waarschijnlijk zijn we een stekkertje vergeten terug te doen. De komende week zullen we flink met Brutus blijven rijden om te kijken of de lekkage nu verholpen is. Nog twee weken te gaan.

De onderstaande video staat geheel in het teken van Japan. Op bijzondere wijze wordt het land van de rijzende zon geportretteerd. Bekijk in vier minuten het land van de eindbestemming van onze reis. Nog 28 dagen tot vertrek.

Met mooi weer starten we zaterdag onze trip naar de Ardennen. We gebruiken heb Paasweekend om een keertje proef te draaien. Het eerste stuk rijden we over de snelweg, maar al snel kiezen we voor de binnen-door weggetjes. Een route door het mooie Limburgse en Belgische landschap. Aan het einde van de middag komen we aan in het plaatsje Barvaux, nabij Durbuy. Aan het riviertje de Ourthe bouwen we voor de eerste keer ons kampement op. De tentjes staat snel en ook de daktent is snel uitgeklapt. Het eten heeft wat meer voeten in aarde. De benzine in het kooktoestel is al snel op. Uiteindelijk nemen we genoegen met de maaltijd componenten die al klaar zijn. In plaats van pasta, eten we brood bij de saus, asperges en eieren. Het is ondertussen behoorlijk afgekoeld. Het wordt vannacht maar net boven het vriespunt. Als we net in de tenten liggen blijkt het niet alleen koud te zijn, maar ook onstuimig. Zo nu en dan komen harde windvlagen door de vallei die de tenten laten schudden. Dit gaat over in regen, veel regen. Als we de volgende morgen weer op staan is het droog, maar alles om ons heen is nat en modderig. Provisorisch eten we ons ontbijt en ruimen alle spullen weer op. Via een andere, maar net zo mooie route, rijden we weer terug naar Nederland. Een goede ervaring en met nog enkele verbeterpuntjes voordat we echt op reis gaan. Nog vijf weken.

Kazachstan is een van de grootste landen ter wereld. Toch wonen er maar 17 miljoen mensen, evenveel als in Nederland. Het land bestaat dan ook grotendeels uit woestijn. Een van de hoogtepunten van het land is de Charyn Canyon. Een diepe kloof in het verder vlakke steppeland, ten oosten van Almaty. De bijzondere roodachtige kleur geven de rotsformaties van de Charyn Canyon iets spectaculairs. De vallei van kastelen - waar de rotsen op kastelen lijken - is een must see. De Charyn Canyon wordt ook wel de Grand Canyon van Azie genoemnd. In de kloof kan het in de zomer erg warm worden en er kan een stevige wind door de kloof staan. Nog 42 dagen te gaan tot vertrek.